Als je jong bent, valt er heel wat af te dansen. Als je wil, van donderdag tot en met zondag. Maar waar ga je heen als je tachtig bent? En gaat dat nog wel met versleten knieën en een nieuwe heup? Het Danspaleis vindt van wel. Dansen is voor alle leeftijden en doet wonderen. Juist voor ouderen. Echt Amsterdams ging op bezoek en belandde op een uitbundig feestje.
Jaren geleden draaide DJ Suna op de verjaardag van de 75 jarige vriendin van haar moeder. Toen ze de eerste plaat uit de jeugd van de jarige opzette, sprong het publiek op en ontstond er een groot feest. Het maakte een diepe indruk op de DJ en het idee werd geboren: Een disco voor ouderen. Inmiddels toert Het Danspaleis al zes jaar rond met een rijdend discomeubel en een groep vrijwilligers. Vandaag is Amsterdam Oost aan de beurt. Er worden slingers opgehangen, drankjes op de bar gezet, grote verkleedkoffers open getrokken en de gastvrouwen en -heren draaien alvast de heupen los. ´´Het eerste kwartier moet iedereen een beetje loskomen en dan moet je de ouderen een paar keer vragen of ze met je willen dansen.´´ Aldus vrijwilligster Esther. ´´Maar op een gegeven moment staat de dansvloer vol en dat is geweldig!´´
Nel hoef je niet te vragen of ze dansvloer op komt. De vaste bezoekster van Het Danspaleis is 94 maar zwiert de zaal rond alsof ze nog nooit van botontkalking of gewrichtsslijtage heeft gehoord. Als André Hazes jr. wordt opgezet, gaat ze even zitten. Want die ´hosmuziek´ vindt ze maar niks. Ze danst al haar hele leven. Toen ze twee was, leerde ze het door mee te dansen op de voeten van haar vader. Tegenwoordig leert ze anderen dansen. Want nieuwe vrijwilligers moeten eerst bij Nel in de leer.
De PlatenDraaier, oftewel de PD, van vandaag is Han. Naast oude en nieuwe krakers, draait ze voor deze ´roze editie´ van Het Danspaleis af en toe een songfestivalhitje. ´´Ik zie wat muziek met oudere mensen doet. Het geeft ze een opleving en het brengt ze terug naar prachtige herinneringen en gevoelens. Ze komen echt uit het dagelijkse slop van het stil zitten.´´
Vrijwilliger Martin staat bij de deur jassen in te nemen en rollators te parkeren. Met zijn vrolijke kleding en enthousiaste stem, voel je je meteen welkom. ´´Dit is dus een buurteditie, maar we komen ook bij mensen thuis, op festivals of in zorginstellingen. Dat is wel echt mijn ding. Dementerende ouderen bijvoorbeeld, die zijn helemaal in zichzelf gekeerd. En dan zeg ik: ´Kom, effe dansen.´ ´Nee, ik heb een nieuwe heup,´ antwoorden ze soms. Waarop ik vraag of ze geen dansheup hebben? ´Er zijn zit- heupen, loop- heupen en dans- heupen. Maar je moet de dokter in alle gevallen om een dans- heup vragen!´ En dan heb ik ze. Ze staan op en we doen de eerste slappe stappies. En ineens blijkt er toch spiergeheugen te zitten. En dan moet je ze zien gaan! Ongelooflijk. De verzorging komt soms verschrikt naar me toe: ´Kijk uit, ze breekt al haar botten!´ Maar ik houd ze goed vast hoor.´´
Heeft u het naar uw zin? Vraag ik aan de meneer die langs schuifelt. Stomme vraag eigenlijk, gezien de enorme grijns die op zijn gezicht staat. ´Fantastisch´ zegt hij terwijl hij weer richting dansvloer gaat. En deze meneer is niet de enige die vrolijk is. Er heerst hier een uitgelaten stemming. En dan te bedenken dat dit 140 keer per jaar gebeurt. Dan maak je heel veel mensen blij. En dat verdient een Echt Amsterdams-erkenning.
